Meer dan de helft van de Nederlanders is te dik. Dat blijkt uit een onlangs door het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) gepresenteerd rapport over overgewicht. Het onderzoek richtte zich op mannen en vrouwen tussen de 30 en 70 jaar. Bij de mannen is 60 procent te zwaar, bij de vrouwen 44 procent.
Dit gegeven heeft natuurlijk ook zo zijn gevolgen voor de werkvloer. Niet alleen in termen van aanpassingen in meubilair en bedrijfskleding maar ook voor gezondheidsbeleid. Want een ongezonde leefwijze kan leiden tot uitval en langdurig verzuim. Dat kost de werkgever geld en dus wordt er tegenwoordig ook geprocedeerd over de vraag of ontslag ondanks het hebben van een aandoening als bijvoorbeeld morbide obesitas, een vorm van zeer ernstig overgewicht waaraan in Nederland ongeveer tweehonderdvijftigduizend mensen lijden, mogelijk is.
De lijn is op zich helder, obesitas is een chronische ziekte en lijders worden derhalve beschermd door het bijzonder opzegverbod dat is opgenomen in de Wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte (Wgbhcz). Opzegging via een UWV-traject is dan ook niet mogelijk. Dat ligt anders voor de kantonrechtersroute. Recent zijn hierover 2 zaken gevoerd waarbij in het ene geval de Zwolse kantonrechter vond dat de werkgever te vroeg was met zijn verzoek om ontbinding van de arbeidsovereenkomst met een productiemedewerker die al meerdere jaren tobde met zijn gewicht en dientengevolge regelmatig moest verzuimen. Ondanks het feit dat de werkgever hem hier regelmatig op aansprak. Het ging er vooral om dat de werkgever wel had gewezen op de gezondheidsrisico’s maar niet ondubbelzinnige wijze kenbaar had gemaakt dat de werknemer moest afvallen om aan zijn verplichtingen als werknemer te kunnen voldoen. Geen ontbinding dus.
In Tilburg heeft de werkgever meer succes wanneer de kantonrechter de arbeidsovereenkomst ontbindt na een jarenlang traject van uitval, gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid en uitzicht op meerdere (maagverkleinings-) operaties in de toekomst. Dan vind de rechter dat er geen behoorlijke invulling van het resterende dienstverband meer mogelijk is.
Het kan niet anders dan dat werkgevers zich druk gaan maken om het gewicht van hun medewerkers. En dat gaat verder dan menigeen zal denken. Past het wel binnen goedwerkgeverschap om tijdens de lunch vette happen aan te bieden? Moeten er geen grenzen worden gesteld aan het aantal calorieën in het kerstpakket? Mag de werkgever verlangen dat je op de fiets komt als je vijf kilometer van je werk woont en ietsje aan de maat bent? En dat je met de trap gaat in plaats van met de lift?
Er zijn al initiatieven op de dit gebied (bijvoorbeeld convenant Gezond Gewicht van onder andere VNO-NCW en NOC-NSF) maar alles ademt nog een sfeer van goede bedoelingen en vrijwilligheid. Dat zal rap veranderen als de eerste claims zich aandienen. Wat te denken van de kok die jarenlang ‘proefde’ van zijn gerechten en nooit werd gewaarschuwd voor de gevolgen van overgewicht. En waarom zou iemand die jarenlang overwerkte met verstrekking van pizza en afhaalchinees niet kunnen stellen dat de werkgever in ieder geval mede debet is aan de verkalking van zijn vaatstelsel. Het wordt tijd voor een serieus gezondheidsbeleid.
